فرزند عزیزم...

دخترم ،آن زمان که مرا پیر و از کار افتاده یافتی،اگر هنگام غذا خوردن لباسهایم را کثیف

کردم و یا نتونستم لباسهایم را بپوشم اگر صحبتهایم تکراری و خسته کننده است صبور

باش و درکم کن یادت بیاور وقتی کوچک بودی مجبور میشدم روزی چند بار لباسهایت را

عوض کنم برای سرگرمی یا خواباندنت مجبور میشدم بارها و بارها داستانی رو برایت 

 تعریف کنم...وقتی نمیخواهم به حمام بروم مرا سرزنش و شرمنده نکن وقتی بی خبر از

 پیشرفتها و دنیای امروز سوالاتی میکنم با تمسخر به من ننگر وقتی برای ادای کلمات یا

 مطلبی حافظه ام یاری نمیکند ، فرصت بده و عصبانی نشو وقتی پاهایم توان راه رفتن

ندارند،دستانت رو  به من بده ....همانگونه که تو اولین قدمهایت را کنار من برمیداشتی  

 ...زمانی که میگویم دیگر نمیخواهم زنده بمانم و میخواهم  بمیرم ،عصبانی نشو...

روزی خود میفهمی از اینکه در کنارت و مزاحم تو هستم ،خسته و عصبانی نشو یاریم

کن همانگونه که من یاریت کردم کمک کن تا با نیرو  و شکیبائی تو این راه رو به پایان

برسانم  . 

فرزند دلبندم،دووووست دارم.